Vlees. Het woord alleen al roept bij veel mensen vanalles op. En dat kan heel divers zijn: lekker!, dierenleed, ongezond, of juist: gezond, eiwitten, milieubelasting, slecht, vegetarisch, bio-industrie, plofkip, is het nog verantwoord vlees te eten?, vlees hoort erbij, …
De feestdagen staan weer voor de deur, wat staat er dit jaar op het kerstmenu? Juist deze dagen wordt er vaak meer vlees gegeten. Vlees is voor veel mensen toch een belangrijke component van de maaltijd. Zelf eet ik al ruim 15 jaar voor 95 procent vegetarisch en denk ik op geen enkele wijze meer in ‘vlees’ of zelfs ‘vleesvervangers’ bij het bereiden van een maaltijd. Ik creeer in ‘groenten’. Toch begrijp ik goed dat door de krachtige smaak vlees vaak het hoofdbestanddeel is waar de rest van de maaltijd op aangepast wordt. En dat het voor mensen moeilijk is om het vlees-eten en denken vanuit vlees los te laten.
Al zou ik, om diverse redenen, graag zien dat we met z’n allen in ieder geval wat minder vlees gaan eten, en ben ik geen voorstander van de bio-industrie. Toch wil ik hierop nu niet ingaan. Over deze onderwerpen is bovendien al genoeg informatie te vinden.
Wat ik wél wil aankaarten is dat ik vind dat we onze ogen moeten openen voor wat we dan eten als we vlees eten: een (ge)dood dier.
Tegenwoordig gaan we naar de supermarkt en kopen daar een voorgesneden stuk vlees verpakt in plastic. We herkennen het nauwelijks nog voor wat het is. Veel mensen zijn zich niet eens bewust dat wat ze eten als vlees spierweefsel is van een dier.
Ik vind eigenlijk dat iedereen die vlees eet minimaal eenmaal in zijn leven een dier zou moeten doden, slachten en opeten… Zo, die komt binnen misschien. Maar het is juist iets moois in mijn ogen. En ik zeg het niet om het vlees-eten een halt toe te roepen. Want ik ben er helemaal niet per definitie op tegen. Maar ik zeg het om ons weer te verbinden met wat we eten.
Toen ik tegen een vriendin zei dat ik voor ogen heb mensen mee te nemen om gezamenlijk een kip te slachten en te bereiden, reageerde ze verschrikt. Dat ging haar wel heel ver: “Hoe kun je je nou met een dier verbinden als je het doodmaakt?” Ik zei dat het doden juist vraagt om verbinding te maken, anders is het inderdaad een kille daad. Maar in die verbinding ontstaat het respect en de liefde voor het dier dat zijn leven geeft. En van daaruit zal iedere volgende hap vlees (en aankoop) mogelijk een andere ervaring zijn. Dankbaarheid doet zijn intrede. En het zal een bewustere keuze zijn.