Als ik even kijk op Nu.nl om op de hoogte te blijven van het mainstream nieuws voel ik heel vaak moedeloosheid, machteloosheid. Eerder was er meer boosheid, strijd. Dat lijkt geen goede beweging, de energie gaat eruit zou je denken. Maar ik voel juist dat ik me meer laat raken. En dat ik echt in mezelf aan het zoeken ben: wat is mijn antwoord? Wat kan mijn constructieve bijdrage zijn? Vechten levert in ieder geval niks op.
Ik ben meer contacten aan het maken en onderhouden, meer aan het netwerken, probeer vanuit openheid mijn visie te delen. Een beweging die als vanzelf ontstaat. En ik vind het nog steeds heel moeilijk om begrip te hebben, met name daar waar ik het echt zo radicaal anders zie. Terwijl er in mijn ogen zoveel urgentie is, op zoveel fronten, om … nou ja, even geen pleidooi op inhoudsniveau. En een stem diep van binnen zegt dat ik me toch heb te openen voor alles. Maar ik weet nog niet eens echt wat dat betekent, zo voelt het. En toch heb ik dat te doen.
En misschien, waarschijnlijk, geldt dat ook voor wat zich IN mij afspeelt. Omarmen, verwelkomen, eerlijk gezegd neig ik snel niet goed te worden van die woorden. Wat betekent dat werkelijk?
‘We are al in this together’, en hebben onze eigen unieke weg te gaan. SAMEN.
Foto: Rubén Bagüés op Unsplash